Wat is een certificeringsmerk?
Het certificeringsmerk is een relatief nieuw soort merk in het merkensysteem. Het merk wordt sinds 1 oktober 2017 in de Europese Unie gebruikt en kan sinds 1 maart 2019 ook in de Benelux worden toegepast. Het doel van het certificeringsmerk is het certificeren van bepaalde kenmerken van goederen en diensten, oftewel het aangeven dat deze aan bepaalde vereisten voldoen. Hierbij kan het bijvoorbeeld om de kwaliteit ervan gaan, of om de manier waarop deze zijn vervaardigd of tot stand zijn gekomen. Vrijwel alle denkbare kenmerken kunnen zo worden gecertificeerd, behalve de geografische herkomst van goederen of diensten.
Het certificeringsmerk en het nieuwe collectieve merk
Het certificeringsmerk is dus een vrij recent ontstaan merk dat in de volksmond ook wel keurmerk wordt genoemd. Tot 1 maart 2019 werden uitsluitend collectieve merken daarmee aangeduid, maar sinds de nieuwe regelgeving is daar verandering in gekomen. Behalve dat het certificeringsmerk is ontstaan, heeft ook het oude collectieve merk plaatsgemaakt voor het nieuwe. Sinds deze specifieke datum zijn veel merken die voorheen als collectief werden aangeduid nu veranderd in certificeringsmerken.
Onderscheidende kenmerken van dit merktype
Twee punten die van uiterst belang zijn om te kunnen begrijpen wat een certificeringsmerk is en hoe deze zich onderscheidt van een collectief merk, zijn de neutraliteitsplicht en de uitsluiting van de geografische herkomst als aanduider. Om bij de eerste te beginnen: houders van een certificeringsmerk mogen goederen en diensten certificeren die anderen in hun bedrijf gebruiken. Men kan dit echter niet voor de eigen goederen en diensten doen. Ten tweede kun je een certificeringsmerk niet gebruiken om de geografische herkomst van goederen en diensten te certificeren.
Wie is de merkhouder?
Een certificeringsmerk wordt nogal eens verward met een collectief merk. De merkhouder van de laatste merksoort betreft doorgaans een vereniging of overkoepelende organisatie. De leden daarvan zijn gerechtigd tot het gebruik van het merk en door het afgeven daarvan door de merkhouder wordt dit naar de consument gecommuniceerd. Het certificeringsmerk kent een merkhouder die gebruikers van het merk selecteert en met het afgeven van het merk aangeeft dat producten of diensten aan bepaalde door hem gestelde eisen voldoen. Je kunt hierbij denken aan merken als FSC en Fairtrade, maar ook het Duitse TÜV (certificering voor materieel en apparatuur).
Het bewijs van een overeenkomst tussen fabrikant en certificeringsorganisatie
Vind je een certificeringsmerk op een product, dan wil dit zeggen dat het volgens een bepaalde standaard of regelgeving geaccepteerd is. Dit is een groot verschil met het collectieve merk, dat door leden van een organisatie of vereniging wordt gebruikt. Een certificeringsmerk is dus eigenlijk het enige bewijs van een overeenkomst tussen een fabrikant en een certificeringsorganisatie. Behalve het hierboven genoemde FSC, Fairtrade en het Duitse TÜV (Technischer Überwachungsverein) is ook de CE-markering een bekend certificeringsmerk dat aangeeft dat er aan de EG-richtlijnen wordt voldaan.
Regelgeving met betrekking tot het certificeringsmerk
Heb je reeds kennis van of ervaring met het indienen van een registratieaanvraag voor een individueel merk? Dan zal het deponeren van een certificeringsmerk weinig geheimen voor je hebben. Wat betreft de omvang van het recht, de beschermingsvoorwaarden en ook het uitdoven van het recht gelden namelijk dezelfde regels. Toch zijn er ook enkele verschillen te benoemen. Zo mag de houder van een certificeringsmerk, in tegenstelling tot de houder van een individueel merk, het merk niet zelf gebruiken. Ook dien je een gebruiksreglement in te leveren wanneer je je merk deponeert.
Het gebruiksreglement
In een gebruiksreglement staan verschillende zaken beschreven: welke personen het certificeringsmerk mogen gebruiken, welke eigenschappen het merk certificeert en hoe de houder toeziet op het gebruik ervan. Je kunt wel stellen dat het gebruiksreglement de kern van het certificeringsmerk vormt. Het moet binnen twee maanden na de aanvraag van voor merkregistratie worden ingediend. Het document bevat verschillende secties: begripsbepaling, gemeenschappelijke kenmerken, gebruiksregels, toezicht en controle op gebruik, sancties en enkele andere zaken, waaronder de aansprakelijkheid.
Om welke reden wordt een certificeringsmerk geregistreerd?
Net als dat het belangrijk is om een individueel merk tegen inbreuk te beschermen, is het van net zo groot belang om dit ook voor een certificeringsmerk te doen. Enkel de specifieke redenen om tot merkregistratie over te gaan verschillen van elkaar. Waar het bij een individueel merk gaat om bescherming tegen inbreuk op het intellectueel eigendom, omzetverlies en imagoschade, draait het bij een certificeringsmerk om het informeren en beschermen van de consument. Zou iedereen zomaar een certificeringsmerk kunnen gebruiken, dan kunnen de kwaliteit en specifieke procedure van vervaardiging niet meer worden gewaarborgd.
De geldigheid van een certificeringsmerk
De registratieaanvraag voor een certificeringsmerk heeft zoals gezegd veel weg van de aanvraagprocedure voor een individueel merk. Ook de geldigheid ervan is hetzelfde. Na het succesvol doorlopen van een registratieprocedure kent een certificeringsmerk een geldigheid van tien jaar. Door deze termijn telkens op tijd te verlengen -daar is geen nieuwe aanvraag voor nodig-, kun je ervoor zorgen dat het certificeringsmerk permanent geregistreerd en beschermd blijft.
